Slangen zijn dieren met een ruggengraat (gewervelde dieren) gekenmerkt door een droge huid met hoornachtige schubben en aangepast aan voortplanting op het land, worden reptielen genoemd.

Reptielen behoren tot de klasse Reptilia slangen, hagedissen, krokodillen en kaaimannen. Slangen zijn gewervelde dieren die behoren tot de orde Inktvisachtigen Tot deze orde behoren ook hagedissen.

Wereldwijd zijn er minstens 3400 soorten slangen, waarvan er 370 soorten alleen al in Brazilië voorkomen. In het land zijn ze te vinden in verschillende omgevingen en in verschillende maten, vormen en kleuren.

Kenmerken van slangen

Kortom, slangen hebben geen poten/ledematen; daarom kruipen ze. Ze hebben ook geen beweegbare oogleden en zijn voornamelijk carnivoren (ze voeden zich met insecten en andere dieren). Slangen hebben een gespleten tong wordt gebruikt als bijkomend orgaan om aan te raken en te ruiken.

Sommige slangen vangen hun prooi door zich om hem heen te wikkelen. Andere slangen gebruiken gif om hun prooi te vangen en te verlammen. Het gif kan in het lichaam van de prooi worden gespoten via gespecialiseerde tandachtige structuren die hoektanden worden genoemd, of het kan rechtstreeks in de ogen van de prooi worden gespuugd, waardoor deze verblind raakt.

Slangen slikken hun prooi in zijn geheel door zonder erop te kauwen. Hun onderkaak is flexibel en zet uit tijdens het slikken. Hierdoor kunnen slangen zeer grote prooien doorslikken.

Giftige slangen in Brazilië

Gifslangen zijn te herkennen aan de diepe holtes aan weerszijden van hun kop, halverwege tussen de ogen en neusgaten. Niet-gifslangen hebben deze holtes niet.

Bovendien hebben de schubben van gifslangen de neiging om in een enkele rij aan de onderkant van hun lichaam te verschijnen, terwijl ongevaarlijke soorten twee rijen schubben hebben. Daarom helpt nauwkeurig onderzoek van de huiden die rond bepaalde eigendommen worden gevonden om te onderscheiden welke slangensoorten aanwezig zijn.

Giftige slangen hebben meestal een driehoekige of spadevormige kop, maar omdat koraalslangen dit kenmerk niet hebben ondanks het feit dat ze giftig zijn, moeten mensen de vorm van de kop niet gebruiken als een definitief identificatiemiddel.

Giftige en niet-giftige slangen Adders hebben verticaal elliptische of eivormige pupillen die afhankelijk van de belichting op spleten kunnen lijken, terwijl niet-gevaarlijke slangensoorten perfect ronde pupillen hebben.

Onder de giftige slangen in Brazilië vallen de volgende op:

Cascavel

Het is een gifslang die leeft in open gebieden zoals akkers en savannes. Hij is ook levendbarend en heeft een ratel aan het einde van zijn staart, gevormd door meerdere ratels.

Echte koraalslang

Deze gifslangen zijn meestal klein en felgekleurd, met rode, zwarte en witte of gele ringen in verschillende volgordes. Ze hebben ook fossiele gewoonten (ze leven ondergronds) en zijn eierleggend.

Jararacuçu

Het is een gifslang die behoort tot de adderfamilie en twee meter lang kan worden. De soort is erg gevaarlijk omdat zijn beet een grote hoeveelheid gif kan injecteren. Zijn dieet bestaat voornamelijk uit kleine zoogdieren, vogels en amfibieën.

Surucucu pico de jaca

Tot slot is het de grootste gifslang van Amerika, die meer dan 4 meter lang kan worden. Hij leeft in oerbossen en is, in tegenstelling tot de andere Braziliaanse adders, eierleggend.

Jararaca slang

Tot slot is dit een giftige slang, behorend tot de groep die de meeste ongelukken veroorzaakt in Brazilië. Hij leeft in bossen, maar past zich heel goed aan in stedelijke gebieden en dicht bij de stad.

Vond je dit artikel leuk? Dan vind je dit artikel vast ook leuk: 20 feiten over het eiland Queimada Grande, 's werelds grootste thuis voor slangen

Bron: Escola Kids

Bibliografie

FRANCISCO, L.R. Répteis do Brasil - Manutenção em Cativeiro. 1e ed., Amaro, São José dos Pinhais, 1997.

FRANCO, F.L. Origem e diversidade das serpentes In: CARDOSO, J.L.C.;

FRANÇA, F.O.S.; MÁLAQUE, C.M.S.; HADDAD, V. Animais peçonhentos no Brasil, 3ª ed, Sarvier, São Paulo, 2003.

FUNK, R.S. Slangen. In: MADER, D.R. Reptile Medicine and Surgery. Saunders, Philadelphia, 1996.